Cyberpesten

Ik ben op dit moment bezig met het voorbereiden van een workshop over cyberpesten, de nieuwste en hipste vorm van pesten via de computer of telefoon. Tijdens het onderzoek doen naar dit onderwerp kom je natuurlijk langs verhalen en zo ook langs het volgende. Wellicht dat jullie het verhaal al kennen, het schijnt laatst ook bij Dr. Phill geweest te zijn. Ik vond het een typische vorm van cyberpesten, waarbij de pester anoniem blijft en het zo erg kan maken als hij/zij wil. Bovendien weerspiegelt de uiteindelijke waarheid ook wel een beetje de verwrongenheid van deze tijd. Mensen lijken steeds sneller door te draaien om iets en steeds minder rekening te houden met motieven van iemand, waar vaak een vracht emotie aangekoppeld is. Tja...aan mij en al mijn collega's de taak om dit te veranderen.

Op 17 oktober 2006 werd de Amerikaanse tiener Megan Meier op 13-jarige leeftijd dood verklaard. Niet door ziekte, een aanrijding, een aandoening of door moord. Of toch wel? Na een woordenwisseling met haar moeder hing Megan zichzelf op, op haar kamer. Maar het was niet de indirecte schuld van haar moeder, maar van ene ‘Josh Evans’.

Megan had last van depressies en voelde zich dik. Daardoor was ze onzeker over zichzelf en zijn ze op een gegeven moment verhuist naar een andere plek, waar ze naar school ging waar men uniformen droeg zodat ze er beter tussen zou passen. Eenmaal daar maakte Megan een account aan op MySpace, een site waar je o.a. vrienden kunt toevoegen en berichtjes kunt achterlaten. Ze ontmoette daar een jongen van 16 jaar, genaamd Josh Evans. Er ontstond een vriendschap tussen de twee personen en volgens haar ouders bloeide Megan op door het contact en voelde ze zich zekerder. Ze kon haar verhaal kwijt bij deze persoon en ze vond hem zelfs aantrekkelijk. Maar op 15 oktober, een dag voor haar dood, veranderde de berichtjes die ze kreeg van Josh. Hij vertelde o.a. dat hij niet zeker wist of hij nog wel vrienden met haar wou zijn omdat ze haar vrienden schijnbaar slecht behandelde. De berichtjes werden steeds harder en harder en de jongen die ze zo vertrouwd had, werd langzamerhand haar nachtmerrie. Op allerlei boards werden er berichten over haar geplaatst en haar berichtjes werden aan anderen gegeven. Toen Megan op 16 oktober, eindelijk zover was dat ze het durfde te vertellen aan haar moeder, werd haar moeder boos over het taalgebruik dat ze gebruikte in haar berichtjes en dat ze eens moest leren uitloggen als ze klaar was. Megan was het zat en rende boos naar boven.

Twintig minuten later vond haar moeder haar, opgehangen met een riem in de kast. Ze bleek niet meer te redden. De druppel? Het laatste bericht wat verstuurd was, was dat de wereld er beter van zou worden als zij er niet meer zou zijn en hij haar haatte.

En Josh Evans? In werkelijkheid een buurvrouw en moeder van de voormalige beste vriendin van Megan. Megan had ruzie gehad met haar vriendin en daarom hadden moeder en dochter een account aangemaakt op MySpace om erachter te komen wat Megan van hen vond. In werkelijkheid had de moeder tegen een andere buurtbewoner gezegd dat ze Megan wilde ‘focken’, terwijl ze erom lachte.

Het gevolg? De ouders kwamen erachter wat er gebeurd was en al snel wist heel Amerika wat er was gebeurd. Men kwam achter de naam van de vrouw die Megan had gepest en overal verschenen berichten over het voorval. En wat er vervolgens gebeurde? Niets. Omdat internetpesten niet te vervolgen is in Amerika gaat de vrouw vrij uit.

Uiteindelijk is de vrouw alsnog berecht, bijna twee jaar later, op grond van samenzwering tegen het meisje en inbreuk op privécomputers om informatie te verkrijgen. Ze is voor 5 jaar de bak in gevlogen.

Het laat ook zien dat ouders er weinig ervaring mee hebben en er vaak op een verkeerde manier op reageren. Niet opzettelijk, maar meer uit schrik dat het hun kind is overkomen.

En nu is Megan Meier dood.

Geld en voetbal

In het wereldje van voetbal gaat een hoop geld om. Hopen geld. Vele hopen geld. Sommigen spreken er schande van en vinden het zonde van het geld, anderen reageren er laconiek op: het hoort er nou eenmaal bij. Voor 15 miljoen een speler naar je club halen is normaal tegenwoordig. 15 miljoen euro. Dat is erg veel geld. In de voetbalwereld valt dat wel mee, althans, bij de grotere clubs. Bedenk eens wat je zou doen met 15 miljoen euro? Daar zouden wij geen speler van kopen? Je zal als persoon maar 15 miljoen waard zijn.
Goed, tot daar aan toe.
Nu heb je in Engeland enkele grote clubs met nog grotere begrotingen. Clubs als Arsenal, Liverpool en Manchester United draaien daar al jaren in de top. Sinds enkele jaren ook Chelsea, een club waar miljoen en miljoenen in zijn gepompt door de Rus Abramavitsj, een oliemiljardiair. Die kerel ging, ik denk vanuit verveling, eens kijken welke club hij de grootste voetbalclub van de wereld wou gaan maken. Dat werd Chelsea. Voor ontzettende, bang makende bedragen werden de grootste topspelers gehaald. En nu, jaren later, draait het team wel mee in de top en doen ze mee voor de grote prijzen, maar winnen ze eigenlijk niets, omdat een stelletje topspelers bij elkaar nog geen winnend elftal maken (zie Nederlands Elftal).
Maar er zijn ook mensen die hier niet van leren. Manchester heeft namelijk nog een club, genaamd Manchester City. Een goede middenmoter met soms goede spelers. Nu zijn er hele rijke, hoogstaande mensen uit de Verenigde Arabische Emiraten, die van Manchester City de grootste gaan maken. En omdat te tonen hebben ze op de laatste dagen van de transferperiode absurde bedragen geboden op enkele 'groten der aarde' en o.a. Robinho aangetrokken, een grote speler die bij Real Madrid weg mocht. ... Voor 40 miljoen euro is hij verkast.
"'Niets houdt ons nu nog tegen', voorspelt algemeen directeur Garry Cook echter heel overtuigd. 'Als je met een club voorwaarts gaat, dan laat je je niet stoppen om de beste spelers te halen. We gaan een nieuw tijdperk in. De fans zullen de beste spelers ter wereld gaan zien. Deze nieuwe eigenaren denken groots en hebben duidelijk laten weten wat hun ambities met de club zijn.'" (bron: www.vi.nl)

Nu vraag ik me af...wat heeft een club voor zin als het allerlei spelers van andere clubs op koopt, voor ontzettend veel geld, en zo wint. Veel geld van mensen die totaal NIETS hebben met de club en alleen maar meer geld willen verdienen en zich willen vermaken en bemoeien met een wereld waarin ze niet thuis horen. Spelers van andere clubs, opgeleid door andere clubs, die totaal geen band hebben met de club. Nou is het zo dat dat laatste van toepassing is op vrijwel elke transfer. Maar de meeste clubs hebben ook kerels rondlopen die ze zelf hebben opgeleid, met een clubhart, zoals er meestal in t bestuur ook mensen rond loopt met een hart voor de club.
Waarom is het leuk voor een fan om kapitaal de Champions League te zien winnen, waar enkel het shirtje nog verraad dat het om die club gaat? Manchester City is voor een speler als Robinho, een jonge gast die alle kanten op kon, een stap terug. En toch gaat hij erheen omdat hij weet dat er waarschijnlijk meer toppers gaan komen. Van al dat geld...en het heeft niets te maken met die club.
Heel veel mensen weten het allang maar: geld maakt ook voetbal kapot. En ik zou het in ieder geval niet leuk vinden als Ajax dezelfde weg in zou slaan, ook al hebben ze afgelopen zomer 16 miljoen betaald voor een speler. Er loopt in ieder geval nog wel zelf opgeleid kapitaal rond.

En het meest jammere is nog: Manchester City zal niet slagen. Daar is Chelsea het bewijs van en nog meer...daar is Manchester United veel te populair voor. De Nederlandse clubs Excelsior of Sparta worden ook niet veel populairder of succesvoller dan stadsgenoot Feyenoord omdat er een hoop geld in gepompt is. Dat komt door de jaren heen wel, vanuit de club zelf en door de juiste, strategische en minimale inkopen en een goede coach.

I rest my case.

Blessure

En ik maar denken dat het een hamstringblessure was. De fysiotherapeut wist mij te vertellen dat, door een min of meer ingedrukte rug, er een bepaald 'draadje' vanuit een ruggenwervel klem zat waardoor ik last van mijn rug heb en nu dus ook van mijn been.
Nu heb ik al sinds vorig jaar af en aan last van mijn onderrug (ga ik een keer hardlopen...heb ik de verkeerde schoenen aan >_<) maar daar is nooit naar gekeken. De pijn achterin mijn bovenbeen was wel de druppel. De huisarts wist mij te vertellen dat ik, naast exceem die maar niet weg gaat en een bepaalde vorm van astma, een hamstringblessure had, zoals ik zelf al dacht. Is niet zo!
Dus nu moet ik elke dag bepaalde oefeningen zo vaak mogelijk doen...
En...
...
Zo min...mogelijk...zitten.
Weinig zitten...terwijl ik nét begonnen ben op mijn stage. Waar ik in t begin vooral kantoorwerk doe. Grrrr!!
Zoveel mogelijk lopen en anders liggen. Dus ik heb net tijdens t bellen de hele tijd rondjes gelopen en t stepapparaat van mijn zusje naar beneden gesleept. En dan maar hopen dat t over een week alweer minder is.
Een voordeel is dat ik misschien die aangekomen kilo's van al dat bier en eten in de vakantie nu wat sneller is.
Ik ga maar weer eens oefeningen doen...auw.

And off I go...

Vandaag is het dan begonnen, hetgeen waar ik de hele vakantie naar uit heb gekeken, niets anders zat er in mijn gedachten, ik hunkerde naar deze datum!
Vandaag ben ik begonnen met mijn stage bij Divers. Het bovenstaande is overdreven, ik heb er zelfs een beetje tegen aan gehikt. 10 maanden lang, 32 uur in de week stage lopen is veel, vooral voor iemand die werk eigenlijk toch al zonde van zijn leven vindt. Maar ik ben gemotiveerd en vooral benieuwd wat ik allemaal mag en kan gaan doen. Ik ben nu alweer thuis, na 4 uurtjes 'werk'. Deze eerste week krijg ik t niet echt druk. Eerst maar eens wennen.
Maar goed, ik mag gaan proeven aan de echte praktijkkant van mijn studie. De komende maanden gaan me helpen met het kiezen van een vervolgstudie/werk na deze studie en bovendien zal ik er überhaupt een hoop gaan leren.
Ik ga nu maar even de DVD's van Voor Talent Wordt Geklapt en de Kindervakantieweek bekeken.