Twee jaar en een beetje...
Vandaag is het zover!! Margo en ik zijn twee jaar en een dag bij elkaar. 'T gaat snel zo.
Op naar de twee jaar en twee dagen =D
Ik weet nog goed hoe het allemaal begon:
Totaal verdwaald op een akkerland langs een landweg in de buurt van Geldrop, verlaten door mijn vrienden, na een nacht stappen bij een vriend van ons, liep ik daar rond, als 19-jarige tiener. Het was twee uur 's nachts, donker, koud en ik was totaal alleen. Om me heen hoorde ik allerlei enge geluiden en doordat ik was gestruikeld, had ik een verstuikte enkel en kwam ik maar langzaam vooruit. Mijn fiets was gejat en de vriend bij wie ik achterop zat, had niet door dat ik er vanaf gevallen was; we hadden iets teveel gedronken. Ik had honger en dorst en ik had net het laatste beetje water uit mijn flesje geperst, toen ik een gegrom hoorde in een struikgewas. Mijn bril was beschadigd door de val, dus ik zag vrij weinig. Ik kon het geluid niet thuis brengen, maar ik werd er wel bang van. Het akkerland grensde aan een groot bos wat afgezet was vanwege natuurbehoud. Maar zoals zo vaak, zitter er in dat soort hekken veel gaten. Dus wie weet wat daar schuilde. Het gegrom werd luider en gemener. Ik bleef staan waar ik stond, stijf van de zenuwen en in opperste concentratie, voor zover dat lukte met enkele liters bier in mijn kraag. In het maanlicht zag ik niets bewegen, behalve dan de schaduwen van de bomen die in de harde wind op en neer bewogen, alsof ze mee danste op een onheilspellend deuntje. Opeens vloog er een zwarte gedaante op me af en een stank nam me over, tegelijk met de wolf die bovenop me sprong. Maar het duistere van de nacht maakte opeens plaats voor een fel, wit licht dat boven de dansende boven uit kwam. Het leek alsof de maan zelf naar beneden was gekomen om me te redden van de hongerige wolf. Het dier schrok minstens even erg als ik en ik zag hem in mijn ooghoeken via het akkerland terug naar het bos vluchtten. Het licht had echter mijn verdere aandacht, ik dacht er een gedaante uit op te kunnen maken. Maar voordat ik de gedaante kon bedanken, vulde het licht de nacht en werd ik wederom opgeslokt door een omgeving die mijn zicht ontnam. Maar deze keer was het niet donker en kil, maar warm en licht.
De volgende dag werd ik wakker en maakte ik me klaar om naar een 'meeting' te gaan met vrienden. Na een bus -en treinreis kwam ik aan op het station en begroette mijn vrienden mij uitgelaten. En daar stond jij...
Een gevoel van herkenning bekroop me, maar natuurlijk was ik alles van de voorgaande avond vergeten. Maar ze straalde daar, in een kaal station, vol met drukke mensen, ze sprong eruit.
En drie jaar later zag ik eindelijk het licht weer en kwamen we bij elkaar.
Ik vind het trouwens wel typisch dat duister een anagram is van Duitser.
