januari 27, 2010

Haïti - Het goede doel

Wat er gebeurd is op Haïti, is natuurlijk erg. Ik bedoel, 150.000 lijken geborgen. Dat is echt heel veel. Het is alweer een paar jaar geleden dat we een natuurramp hebben gehad die zoveel slachtoffers heeft gemaakt.

Maar ik zou toch wel eens willen weten waarom mensen er ineens massaal voor kiezen om geld te geven aan dit doel? Jaren geleden, toen de tsunami zijn enorme slag sloeg, ging het precies hetzelfde. Prachtig natuurlijk, dat mensen massaal geld storten voor een goed doel, maar er was toen geld teveel. Teveel?! Ja, ze konden er niets meer mee. Miljoenen euro's, dollars en noem maar op, over. Wat is er met dat geld gebeurd? Want zomaar naar andere doelen sturen mag niet.

En nu ook...Haïti is getroffen en liefdadigheid schiet als een weldadigheidsschimmel uit de grond. Suarez' (voetballer) veilt zijn shirtjes voor duizenden euro's, Pixar veilt zijn memorabilia, drie televisiezenders halen miljoenen op en de overheid verdubbelt het. Radiohead geeft een benefitoptreden, sterren komen samen om nummers te maken, Lionel Richie gaat t nummer 'We are the world' opnieuw uitbrengen en noem maar op.

Waarom gebeuren dit soort massale acties altijd voor één goed doel? De Tsunami. Haïti. New Orleans in mindere mate, maar toch...
En al die andere rampen dan? Aardbevingen in Turkije die duizenden doden eisen? Daar gebeurt nauwelijks iets mee.
En die oorlogsgebieden, waar allang meer dan 150.000 mensen zijn overleden? Daar is ook nauwelijks aandacht voor. En als er mensen elders een heel moeilijk leven hebben en naar rijke landen komen, dan is 't zeiken en zeuren door dezelfde mensen die nu geld geven. En volkeren die al decennia oorlog voeren onderling? Die moeten elkaar maar afmaken, dan is t hele gezeik over. (niet mijn woorden...)

Ik erger me eraan. Al die initiatieven, al die gebaren. Het gaat volgens mij allang niet meer om liefdadigheid, maar meer om te laten zien dat de 'bekenden der aarde', sterren e.d., ook goed zijn voor de wereld. En als je niets doet, ben je meteen mens af. Dan ben je een robot en heb je geen gevoel.
Het is een strijd geworden om wie het meest de aandacht op kan eisen en wie t meest opvalt in zijn liefdadigheid richting de gewonden en overlevenden.
"Kijk eens, ik ben een bekend acteur en geef 0,5% van mijn vermogen aan Tahiti. Wat? Ohw, Haïti."

Steeds meer mensen vinden ontwikkelingshulp een bodemloze put waar we geen geld meer in moeten gooien. Maar als er een flinke natuurramp aankomt, dan is het opeens niet meer erg om je geld op giro 555 te storten.

Begrijp me niet verkeerd, ik vind het positief om te zien dat mensen geld willen storten om hun medemens aan de andere kant van de aarde te helpen. Het zou pas echt erg zijn als dat niet meer gebeurd.
Maar ik vraag me wel af hoeveel van die mensen daadwerkelijk stil staan bij wat er daar gebeurd is én wat er nog in de rest van de wereld aan de hand is. Natuurlijk kun je je daar niet constant bewust van zijn, maar af en toe kan echt geen kwaad hoor. Dat laat je beseffen dat we hier niet zo snel ontevreden moeten zijn (al wil dat niet zeggen dat we onze eigen problemen moeten bagatelliseren, als je honger hebt wordt dat niet minder door te denken aan de hongerige mensen in Afrika, je kunt t hoogstens wat langer volhouden).

Mensen kijken naar televisie (kunnen niet om 't hulpprogramma heen) en storten op de een of andere manier wat geld, via welke weg dan ook, en gaan weer verder.
Als we met zijn allen nou eens meer stil zouden staan hoe het komt dat er zoveel ellende is en eens beginnen bij onze eigen leefomgeving, om eens wat toleranter met elkaar om te gaan en ons meer te interesseren in een ander, om niet klakkeloos troep de natuur in te flikkeren, of voor t kleinste stukje de auto pakken. Als we onze nu eens niet volvreten met ongezonde troep en culturen die we niet begrijpen afschrijven als barbaars.
Als we ons nu eens wat meer zouden inleven in een ander, dan zou het er allemaal wel anders uit zien.
Dan ging er wellicht minder geld naar Haïti, maar misschien meer naar oorlogsgebieden, ontwikkelingsgebieden en andere getroffen gebieden die het ook nodig hebben.

(en ik besef me natuurlijk ook dat de media hier ook een hele grote invloed op heeft, zij bepalen in hoeverre een ramp uitgelicht wordt en op welke manier)

januari 23, 2010

januari 01, 2010

Én een gelukkig Nieuw

Ik wens jullie natuurlijk óók een gelukkig nieuwjaar!