London 2. (inc. dilemma)

Net als vorig jaar gaan Margo en ik ook dit jaar weer naar Londen. Morgenvroeg om 9:25u vliegen we vanaf Eindhoven naar Stansted Airport.
LONDON BABY!!!

Ik heb er zin in en jullie gaan met lekker verder met je sloeberleventjes! Dat doe ik ook, woensdag, nadat ik dinsdagavond weer ben terug gekomen.

Op veler verzoek (van Mirna :P) geef ik jullie tot dan toe nog een dilemma mee:

Je staat op het strand. Je bent helemaal alleen. Je tuurt uit over de zee en geniet van de ondergaande zon. Tot je opeens zowel links als rechts twee stipjes ziet spartelen. Je kijkt om je heen en verrek: je hond is weg. Je houdt echt zielsveel van het beest, hij is al erg oud, maar je kan eigenlijk niet zonder hem.
Je kijkt nog verder om je heen en dat pokkemanneke die je hond de hele tijd aan het pesten was door zand te gooien naar het dier (en ook naar jou) en je aan het uitmaken was voor zaken die t jochie van 7 nog niet zou moeten kennen, is ook weg.

In de zee zie je links het jongetje spartelen. Hij roept om hulp en is duidelijk aan het verdrinken.
Rechts hoor je gepiep en gejank. Je hond is bezig met hetzelfde.

Je hebt maar tijd om één van de twee te redden. Je rent het water in en begint te zwemmen.

Welke kant zwem je op?


Ik neem aan dat jullie hier heel eerlijk in zijn. Ik vind het namelijk erg moeilijk...

Jullie zullen op mijn nieuwe oeLsje moeten wachten. Die post ik komende maand een dag later dan normaal. Hopelijk slaan jullie je door die moeilijke periode heen.

Duivels dilemma

Je staat op de derde verdieping en wil naar beneden.

Je hebt twee liften: een grote en een kleine. Je gaat vaak met de liften dus je weet dat de grote net wat langer doet om er te komen en net wat langer doet over het open en dichtgaan. Je pakt dus liever de kleine lift.

De grote lift staat bij jou op de derde verdieping. De kleine lift staat op de begane grond.

Welke lift pak je? De gerationaliseerde, grote lift? Die staat ten slotte bij jou. Of je persoonlijke voorkeurslift, die er langer over doet nu om boven te komen?
Kies je voor je ratiolift of je gevoelslift?

Albert Heijn en de kunst van reclame maken

Ik heb reclames altijd interessant gevonden. Iedereen spuugt ze uit, totdat ze opeens leuk zijn! De laatste jaren zie je een duidelijke verandering: steeds meer bedrijven doen hun best om hun reclame zo leuk mogelijk te maken. Voor sommige producenten lukt dat niet...de reclames van wasmiddelen, internetprovides, maandverband en shampoos falen meestal op een zielige manier. Maar dat het ook op een leuke manier kan, wordt elkaar jaar bij de Gouden Loeki bewezen. Bedrijven als Amstel, Heineken, Centraal Beheer en KPN brengen steeds meer leuke of interessante reclames op tv. Dat daarbij af en toe erg ver van het product afgeweken wordt, doet er niet toe.
Maar voor mij is de Albert Heijn de absolute ster. En ik weet t...sommige mensen vinden die reclames met die kerel maar niets, maar ik vind ze keer op keer erg leuk gevonden. Ze variëren in reclames, spelen op een leuke manier in op het thema van wat ze nu weer bedacht hebben en schromen het ook niet om er wat geld voor uit te trekken (al las ik wel dat een lezer weer klaagde dat AH dat wel kan betalen omdat ze zo duur zijn).
En ze hebben weer een nieuwe...ik moet er zelf echt om lachen. Voetballeken zal t niet zoveel zeggen maar een Ron Jans of Perez in Albert Heijn-tenue? En dat Ricky van den Bergh wordt herkend en dat Perez, een grotere speler, daar dan een foto van maakt? Ik vind t leuk. Andere soort vermaak, amusement. Misschien hier en daar wat makkelijk, maar je moet er maar op komen. Dus misschien raar om een reclame aan te prijzen, maar dan maar even een pauze tussen mijn blogs.

The Incredible Machine

Iedereen heeft zo zijn dingetjes uit zijn eigen basisschooltijd. Je herinnert je bepaalde vriendjes of vriendinnetjes van de basisschool, de juffrouw die je had, je kapstopfiguurtje of een bepaald boek. Zelf sjeesde ik met mijn klasgenoten (voornamelijk mannelijk) tijdens de pauze de klas uit om buiten onze spijkerbroeken zodanig te vervuilen tijdens voetbal of rugby, dat het er nooit meer uit kwam. En waar een keer wederom een deel van mijn voortand af brak. Ik heb me altijd een situatie herinnert dat ik samen met wat vriendjes een kar vooruit duwde terwijl we het deuntje van Pink Panther scandeerden. Of die ene keer dat ik ruzie kreeg omdat een etter een ijsbal tegen me aan had gegooid.
Ik hoor bij de eerste generatie die opgegroeid met een computer. In de klas hadden we er vanaf de middenbouw al eentje. Eentje die een macarena dansende macaroni-screensaver had. Op die PC maakte we altijd, als we aan de beurt waren, mooie tekeningen op de meest oude versie van Paint ooit.

EN...we speelden TIM. The Incredible Machine. Wow, wat was dat gaaf zeg. Misschien dat het grootste gedeelte van mijn klas daarom zo hoog scoorde op de CITO-toets.
Voor de mensen die het niet kennen: TIM een is oud spelletje, waarbij je allerlei puzzels moet oplossen door attributen toe te voegen aan het veld, weg te halen, te laten draaien, aan te zetten of juist af en ga zo maar door. Ze werden steeds moeilijker.


En wat schetst mijn verbazing: in de Quest staat een kleine recensie. Te gek! Meteen de URL overgenomen en binnen 10 seconden was ik aan t spelen. Zit er weer helemaal in.

Voor de geïnteresseerden en voor de nostalgen:
Klik!

Nederland en zijn imago

oeLsje: januari 2009

Ook het nieuwe jaar blijft nieuwe oeLsjes voort spugen. Wederom van mijn eigen hand, uit mijn eigen brein.
Leuk voor discussie.