Twitter

Een actuele hype is een tijd geleden geboren: Twitter. Voor de mensen die t niet kennen: je kunt via Twitter (via je mobiel of internet or what so ever) iedereen die zich voor jouw Twitter heeft aangemeld, op de hoogte houden van wat je aan het doen bent. Ook via Hyves kun je je Twitters laten binnen komen. Op deze manier weet je altijd wat de ander aan het doen is.
Nou, noem me maar oubollig, conservatief of ouderwets, maar is dat niet de meest veredelde maar ook verstopte vorm van narcisme? Jezelf zo belangrijk vinden dat je iedereen op de hoogte blijft houden? Ik realiseer me dat het hebben van een blog ook ergens in die categorie past, maar ik heb t niet constant over mezelf. En ik heb zwaar het idee, zeker niet ongegrond, dat de meeste Twitters gaan over wat iemand aan het doen is. Of wat iemand denkt over een bepaalde situatie. Natuurlijk heel leuk, want je kunt er dan ook over discussiëren. Maar die Twitters gebeuren frequent dus veel tijd om te discussiëren is er niet.
Het representeert de keerzijde van internet en de digitale revolutie: iedereen weet constant waar je mee bezig bent. Ik heb zelf niet eens door dat 212 mensen dit stuk via Hyves kunnen lezen en dat nog eens alle andere mensen van de wereld het stukje lezen via mijn originele blog. Via Twitter kun je iedereen constant op de hoogte houden. Via je mobiel ben je vrijwel altijd bereikbaar. Via de mail en MSN ben je constant met elkaar in contact. Ik heb er zelf nooit hinder van ondervonden; ik ben een kind van de digitale weg. Maar ik moet er niet aan denken dat iedereen straks elkaar via mobieltjes aan het vertellen is waar diegene nu staat en aan denkt. Het is een beetje het begin van het eind van de persoonlijke communicatie.
Natuurlijk is het ook wel leuk om te lezen wat iemand denkt of aan het doen is, maar ik vind het ergens arrogant en vooral ook zinloos tijdrovend. Want het lijkt mij dat je stiekem er toch veel mee bezig bent en je wil toch graag iets te vertellen hebben.
Hoe ik hier op kom: Meet K-Spa bij D-Let

(Overigens is dit mijn 300ste blog ever, YAY!!)

Hardlopen

In overleg met mijn Mensendiecktherapeut is besloten dat ik mijn eigen therapie moet gaan verzorgen, in de vorm van beweging en conditietraining. Hardlopen leent zich daar perfect voor, maar ik moet wel lopen op een zachte ondergrond. Bos! Dus samen met twee vrienden hebben we de taak op ons genomen om weer jong en goddelijk te worden. Afgelopen dinsdag zijn we begonnen, in de Drunense Duinen en ik ben zojuist thuis gekomen. Het valt allemaal wel mee met mijn conditie. Maar wat niet meer viel is de route van vandaag. Wat een sof! We zijn om twaalf uur begonnen en JH moest rond 13:00 uur echt terug. Nou hadden Laurentz en ik hem al gewaarschuwd dat dat niet zou lukken maar dit was wel erg drastisch...
20 km en 3 uur later heb ik gemerkt dat ik benen heb. Das lang geleden! Ons briljante plan om een looproute te volgen viel uiteindelijk in t water toen we 1½ uur later aan de andere kant van de Drunense duinen uitkwamen. We hadden de mountainbikeroute genomen...vandaar al die heuvels.

Maar we gaan zaterdag weer, kijken hoe t dan gaat, na een avond van bier en vlees op vrijdag xD

Hernia

Voordat ik t vergeet te melden tegen iedereen en weer boze gezichten krijg: de uitslag van mijn MRI-scan is binnen en volgens de huisarts heb ik "wel degelijk een hernia". Dus ik ben bijna een jaar verder en nu is t dus officieel. Ik heb een hernia, op 22-jarige leeftijd. Toch weer een hele prestatie die ik kan toevoegen aan mijn ziekenhuis-CV. Gelukkig bestaat die uit weinig, maar wel redelijk ongewone dingen.
Dus dat wordt me nog wat, achterin die auto richting Zweden.

Veteranendag Marine (2)

In juli 2006 ging ik al eens met mijn opa naar de Veteranendag van de Marine. Destijds kwam ik niet verder dan het uiten van mijn verbazing over de hoeveelheid rimpels.
Vandaag ben ik weer met mijn opa helemaal naar Den Helder gereisd. In de ochtend om 8:23 uur de trein gepakt, om vervolgens 3 uur later daar aan te komen.
Beste mensen, ouderen zijn niet veel beter dan jonge mensen. Er wordt ook veel bier gezopen, iedereen kruipt voor bij de bussen en ook in de wereld der Ouderen heb je zogenaamd haantjesgedrag. Dit laatste uit zich voornamelijk door mensen van hoge rangen die zich ook in dergelijke pakjes hijsen en met de borst vooruit half lopen te marcheren. Nou heb ik van mijn beste Opa geleerd daar een gezonde antipathie voor te krijgen. Dus kijkend naar die bewuste haantjes besef ik me ook dat je het kan zien aan ze. De gelikte hoofden, constant spiekend of mensen hen niet staan te bespieken. Al die speldjes, kruizen en lintjes...ik vraag me niet meer af hoe ouderen aan al hun gebreken komen.
Sociaal als mijn opa is, maakt hij met iedereen een praatje. Iedereen...we hebben denk ik 10 vreemde bezoekers gesproken en 10 mariniers. De meeste lachen aardig en een enkeling kletst gezellig terug. Mijn opa ergert zich zo erg aan het asociale gedrag van mensen tegenwoordig. Er kan geen 'hoi' meer van af. Dat is wat ik wel van hem geleerd heb, de afgelopen jaren. Gewoon aardig doen tegen mensen, ook tegen vreemden. Al is het alleen maar 'goeiemiddag' zeggen. Daar begint het mee, een betere wereld. Als we nu eens dat allemaal gaan doen, misschien gaat mijn opa's wens dan in vervulling en komen we nader tot elkaar. In plaats van elkaar neer te schieten.

Maar dat is misschien een utopie, aangezien Paul Geerts al in 1975 het Suske & Wiske-album 'De Vlijtige Vlinder' schreef, waarin Lambik een portret neerzet van mijn opa. Uiteindelijk zorgt Schanulleke er voor een kortstondige periode voor dat mensen in de trein weer met elkaar gaan kletsen.
Maar zoals we allemaal weten heeft het niet zo mogen zijn. De Vlijtige Vlinder Schanulleke verloor haar vleugels in een fikse botsing met een hoogspanningskabel.

Tja...
Maar wel veel rimpels joh!

oeLsje: juli 2009