Eeuwige roem

Jaren heb ik hier naar uit gekeken. Gesmacht naar dit ene moment. Er waren weken dat ik in totale agonie me thuis zat te verbijten, me af zat te vragen of het ooit zou gaan gebeuren. Er waren weken dat ik het kon verdringen en verder kon gaan met iets wat op een leven leek. Maar alles was gericht op deze ene gebeurtenis, dit ene hoogtepunt waar ik me de rest van mijn leven aan omhoog zou kunnen trekken. Rozen verwelken, schepen vergaan, maar dat kan me geen ene moer schelen, omdat dit deel uit zou maken van mijn leven. Ik heb erom gehuild, er maniakaal om moeten lachen. Ik heb gesidderd, gebeefd. Mensen werden gek van me, ik werd gek van mezelf. Die constante onwetendheid: zal het wel, zal het niet. Maar uiteindelijk is toch dat ene gebeurd waardoor ik eindelijk kan gaan leven, kan gaan kijken wat ik in de toekomst wil gaan doen. Dat ene moment wat van het jongetje een man maakte.
Mijn leven kan gaan beginnen, het startsein is gegeven.

Quest heeft een van mijn ingezonden vragen geplaatst.

Jullie begrijpen natuurlijk wel, lieve mensen, dat ik het contact met de meeste van jullie, zo niet met iedereen, moet verbreken. Ik bevind me nu in hogere sferen, ik behoor tot de elite. Die minimale groep van duizenden mensen die ooit een vraag geplaatst hebben zien worden, daar maak ik nu deel van uit. Ik kan niet meer op een normale manier met jullie converseren; ik zou jullie eenvoudige, simplistische taal niet meer begrijpen. Jullie zouden mijn complexe en uiteenlopende manier van communiceren simpelweg niet meer volgen.
Als je denkt dat je er klaar voor bent, kom dan maar bij me terug als je een geplaatste vraag heb (en niet enkel een ingezonden!).

(voor de nieuwsgierigen, de vraag was: (even opzoeken, geen idee) waarom vloeken bepaalde kleuren met elkaar? Het antwoord moet je zelf maar gaan lezen)